19 – 20 sept. 2018

We verlaten Negombo en nemen de trein van Colombo naar Anuradhapura. We hebben geluk en kunnen de laatste tickets in tweede klasse bemachtigen. Eerste klasse is een luxezitje met airco, tweede klasse is een zitje met ventilator boven je hoofd en in derde klasse zit je samengepakt in een overvolle wagon, samen met goederen en zelfs dieren. Enkel de eerste en de tweede klasse kan je reserveren en ben je zeker van je zitje. Ondanks ons voorgevoel blijkt de tweede klasse vrij comfortabel te zijn. Voor het eerst merken we dat Emile, met zijn blonde kop, nogal wat bijval heeft en hij krijgt voortdurend complimentjes, een aai over zijn kop, een kneepje in zijn wang. Liefdevol bedoeld, maar voor een gastje van 3 jaar kan dit snel vervelend worden…

In Anuradhapura verblijven we in Green Villa Homestay. Een ‘homestay’ is een formule waarbij je bij een gezin verblijft die enkele kamers met ontbijt verhuurt, een soort bed en breakfast, maar dan zonder de luxe, zoals we die in Europa kennen. We worden ontvangen door 4 lachende en enthousiaste gezichten; die van mama Chandana, dochter Tisaru, 9 jaar en broers Gimanha en Mihidum, 11 en 13 jaar. Hun kamers blijken heel ‘authentiek’, zelfs rudimentair te zijn.
Na een veel te warme nacht blijkt er ’s morgens geen water te zijn. Blijkt heel normaal en de meeste huizen hebben reservetonnen met water op het dak staan. Maar we kunnen dit toevoerkraantje niet vinden en mama Chandana, die lerares aardrijkskunde is, komt pas om 14u thuis van school.
Gelukkig staat ons een uitgebreid ontbijt te wachten en ook hier ontdekken we weer onbekende smaken en texturen. De jongens verlangen naar een ‘gewone’ boterham en vooral Emile heeft moeite met al die vreemde smaken. Gelukkig is het basisingrediënt van vele menu’s rijst en zo krijgt hij zijn buikje ook rond.

Onze gastvrouw en haar kinderen zijn ’s morgens op school en we profiteren van de rust om wat huiswerk te doen. Simon en Robin moeten dagelijks anderhalf uur werken, om zo de leerstof van het jaar onder de knie te krijgen. We hebben alle cursussen als PDF-formaat op een tablet staan en met een elektronische pen kunnen ze hun oefeningen maken. Vooral de tablet en de pen bevalt hen en voorlopig zijn ze nog enthousiast over hun nieuwe leermethode…
Chandana vertelde dat er in Sri Lanka ook een leerplicht is en het schoolsysteem internationaal hoog aangeschreven staat. Vele Sri Lankanen kunnen zich moeiteloos in schrijven in de grote internationale universiteiten. De lagere school begint om 7u30 ’s morgens en eindigt om 13u30.

Om 14u komen de 3 kinderen van het gastgezin thuis en kunnen onze jongens ravotten in de tuin. De voertaal is rudimentair Engels, maar de verbeelding heerst en al snel spelen 6 kinderen blootvoets rond het huis. Dochter Tisaru ontpopt zich als babysitter van Emile, die haar aanspreekt als ‘meisje’ en samen spelen ze uren in een oude auto die in de tuin staan.
Mama Chandana heeft haar handen vol met het huishouden, haar man is ingenieur en verblijft tijdens de week in de hoofdstad Colombo en komt dus enkel in het weekend thuis. Toch neemt ze de tijd om ons de Singalese gewoontes en cultuur te leren kennen en ze legt ons haarfijn de geschiedenis van de burgeroorlog uit. Het boeddhisme was ooit de grootste religie ter wereld, maar is door de jaren heen terrein aan het verliezen. In 1983 besloot de heersende koning hier iets aan te doen en verplichtte elke inwonen van Sri Lanka om Singalees te spreken. De taal van de Tamil, een volk van Indische hindoes, die vooral in het noorden wonen, werd verbannen. Ook al hun politieke mandaten werden afgenomen. Dit was de aanleiding van een gruwelijke burgeroorlog die het land verdeelde tussen 1983 en 2009.

De volgende morgen worden we vroeg gewekt door een aanhoudend muziekje in de straten, een tuk tuk-bakker van deur tot deur. Deze heeft ‘westerse’ broodjes, wat goed nieuws is voor de jongens. Het andere goede nieuws is dat de kinderen van het gastgezin vandaag een dagje vrij hebben. Het schooluniform van één van de 3 is vuil en is wegens tijdsgebrek niet droog, dan maar een dagje brossen voor de 3 kinderen.
3 nachten later is het tijd om afscheid te nemen en alhoewel de jongens uitkijken naar onze volgende stop, valt het afscheid zwaar. Ongelooflijk hoe snel ze zich aanpassen en zich amuseren in een onbekend land, in een vreemde taal en met een volledig andere cultuur.

25 – 28 sept. 2018

Mooie liedjes duren niet lang en enkele dagen later zitten we op de bus richting binnenland. We arriveren in Sigiriya en het contrast kan niet groter zijn met kustplaatsje Nilaveli. We zitten als het ware in de jungle, alles is groen, overal kokos- en bananenbomen, wilde dieren, kleurrijke vogels, gigantische vleermuizen, apen en olifanten. Hier hebben we lang naar uitgekeken.
We vinden een leuke homestay die ons voor 3 nachten zal ontvangen; Nieel Homestay, met Mama die heerlijk kan koken en zoon Chandu die ons, onder luide techno- en raggaemuziek, rondvoert in zijn tuk tuk en safari-jeep.
Het lukt ons niet om ergens langer dan 4 nachten te blijven om rusten, het land heeft zoveel te bieden. We lassen wat rust in tussen de lange ritten en de verschillende excursies, maar het lukt de jongens niet zich te vervelen tijdens die rustpauzes. Ze draaien wat rond en we voelen ons snel verplicht hen bezig te houden. We moeten ons evenwicht nog vinden. Om 1 jaar reizen vol te kunnen houden, zowel fysisch als financieel, moeten we keuzes maken. We plannen maximum 2 of 3 uitstappen per week, de overige tijd zullen de jongens moeten leren zich te vervelen, wat een goede deugd is…

7 – 12 okt. 2018

We kunnen niet niet weerstaan aan de roep van de Indische Oceaan en plannen om naar het zuiden te gaan. Ella ligt op 1100m hoogte en een busrit gedurende 4u30 zal ons door de bergen naar de vlakke kuststreek brengen. Wanneer we aan de bushalte aankomen ontmoeten we een sympathiek Frans koppel die ook zuidwaarts wil trekken en we leggen de opties op tafel, met de bus of met een taxi. Zoals op elke strategische plaats; bus, trein, grote kruispunten,… worden we belaagd door vriendelijke, maar toch opdringerige taxichauffeurs die ons voor een ‘zacht prijsje’ naar onze bestemming willen brengen. 10.000 roepies voor de taxirit, tegenover 2800 roepies voor 7 bustickets… De taxichauffeurs halen hun ganse arsenaal overtuigingskracht boven, van ‘er is geen directe bus naar het zuiden’, ‘het regent en de bussen zullen enorme vertraging oplopen’, ‘het is middag en de buschauffeur neemt een uur pauze’,… we kennen de trucjes ondertussen al. We hebben gemerkt dat het niets uithaalt om geïrriteerd te reageren, of boos te worden, een glimlach en hun spelletje op een humoristische manier meespelen, is ten eerste veel meer fun, en het werkt beter om te onderhandelen. Uiteindelijk arriveert een overvolle bus aan de halte en krijgen we als toemaatje een kereltje te zien die ziek uit het raam hangt en zijn middagmaal met ons deelt… Waarschijnlijk het resultaat van het bochtenwerk door de bergachtige streek… We beslissen om toch maar met een minivan de lange rit zuidwaarts te maken, we slagen erin om de prijs naar 8000 roepies te laten dalen, 5500 voor ons 5 en 2500 voor het Franse koppel. Enkele bochten, bergpassen en mooie landschappen later arriveren we in het zuidelijke Tangalle, waar we afscheid nemen van onze Franse vrienden en van de vriendelijke taxichauffeur. Twee korte busritten later komen we aan op onze bestemming voor de komende dagen; Mirissa.
Een blik op de weersvoorspelling leert ons dat de wolken uit Ella ons gevolgd hebben en de komende dagen regen en onweer zullen krijgen. We zijn enigszins teleurgesteld, want de zuidkust beloofde tropische stranden en palmbomen. De temperaturen zijn dan wel eerder tropisch, 25 tot 30 graden, maar we zullen het met regen moeten doen.
We checken in bij Edelweiss Resort, een matig hotel, met zwembad, net naast het strand, wat ons mooie plaatjes oplevert als de vissers bij zonsondergang hun lijntje uitslaan. Na een stormachtige nacht blijkt het weer ons gunstig te zijn en gaan we de ‘idyllische’ stranden opzoeken. De golven zijn hier minder wild en de jongens genieten van zon, zee en strand…
Op aanraden van een wereldreizende familie die we online volgen, maken we een daguitstap naar Polhena, een klein dorpje net naast, maar minder toeristisch als Mirissa. Polhena heeft een klein strandje, maar staat bekend voor de grote waterschildpadden die hier leven. Het dorp ligt op enkele kilometer van Mirissa en is vlot bereikbaar met de bus. Maar dit is buiten enkele buschauffeurs gerekend, die minder happig zijn om 5 toeristen mee te nemen, misschien vertragen we te sterk hun elan als ze door de dorpen razen en wij minder ervaring hebben met op bussen te springen als ze niet helemaal stoppen. We stellen ons strategisch op bij een bushalte met enkele lokale reizigers en slagen erin om samen met hen op de bus te springen. Wat een idee om om 8u05 de bus te nemen, tussen de schoolgaande jeugd, de lokale ouderen die hun boodschappen doen en enkele monniken is maar weinig beweegruimte. Enkele korte remmanoeuvres, harde elleboogstoten en onvriendelijke blikken later arriveren we heelhuids op onze bestemming. Het kleine strand ligt er heel verlaten bij en met uitzondering van enkele honden en lokale vissers hebben we het strand voor ons alleen. Na enkele minuten worden we aangesproken door een duiker/gids die ons voorstelt om samen met hem het onderwaterwereldje te gaan verkennen. Een uitstekend idee want hij leidt ons naar enkele pracht plekjes waar we genieten van schildpadden, vissen in allerlei kleuren, zee-egels, slangen en sponsen. We snorkelen gedurende twee uur en Simon en Robin slagen erin om samen met enkele schildpadden te zwemmen, hen zachtjes aan te raken en van het schouwspel te genieten. Stéphanie en ik wisselen elkaar af en laten Emile ook kennismaken met zwembril en snorkel. Wat later slaagt Emile erin om zijn broers te volgen op zoek naar vissen, schildpadden en nog veel meer.
Wanneer de wolken komen opduiken zitten we reeds terug in het hotel en kunnen Simon en Robin aan de slag met hun Bingel-oefeningen, een online platform waarmee ze hun lessen kunnen herhalen. Meteen wat leuker dan oefeningen maken in hun schrift/tablet. Met dank aan hun juffen Magali en Nele en aan Barbara en Lili voor het bezorgen van de toegangscodes.
We blijven 5 dagen rondhangen in Mirissa vooraleer we via de westkust terug naar Negombo gaan, laatste halte voor ons vertrek uit dit prachtige land.