Oost-Thailand

27 februari- 3 maart 2019

De medische controle in het ziekenhuis van Nakhon Phanom zal maar enkele uren in beslag nemen. Een taxi neemt ons mee vanuit ons hotel in Laos, over de indrukwekkende Friendship Bridge, naar Thailand.

Het is een groot ziekenhuis en de wachtzaal aan de ingang is overbevolkt. Er heerst een ongewone sfeer, kreupele mensen op brancards liggen tussen families moet hoestende kinderen. De taalbarrière zorgt ervoor dat we maar moeilijk onze weg vinden. Gelukkig heeft de verzekering in België ons een externe dokter aangewezen die ons bijstaat.
We kunnen op visite bij een arts van de afdeling ‘buitenlanders’… Elk van ons moet vertellen wat er gebeurd is en wat de klachten zijn. Maar meer onderzoek dan ‘steek uw armen in de lucht, adem diep in en buig eens voorover, wordt niet uitgevoerd. De diagnose luidt dan ook lakoniek; “Mevrouw, als u nog al die bewegingen kunt doen, dan hebt u waarschijnlijk niets gebroken”. Wanneer onze assisterende arts een echografie van het gezwollen been van Stéphanie vraagt, blijkt dat hun echo-toestel enkel zwangere buiken kan onderzoeken, geen andere lichaamsdelen… Al snel komen we te weten dat ziekenhuizen die eigendom zijn van de staat maar weinig dure onderzoeken uitvoeren, omdat het maanden duurt vooraleer deze terugbetaald worden. Ook al betaald onze reisverzekering alles.

Ik eis toch een röntgenfoto van mijn ribben, ik kan moeilijk diep ademhalen en elke beweging doet pijn. Dit onderzoek laten ze wel toe en gelukkig heb ik niets gebroken en zijn mijn ribben enkel gekneusd. Enkele dagen rust zou al veel verbetering brengen.
De jongens houden zich sterk en tijdens het lange wachten spelen ze verstoppertje op het binnenplein. Emile doet zelfs een schietgebedje in de plaatselijke tempel.

3 – 4 maart

We nemen een vlucht van Nakhon Phanom naar de hoofdstad Bangkok. Hier boekten we een bus die ons naar Chantaburi moet brengen, meer bepaald naar Laem Sing. Van hieruit kunnen we verder naar het eiland Koh Chang.

De vlucht naar Bangkok verloopt vlotjes, maar eenmaal in Bangkok slaat de stress toe. Alhoewel we ruim de tijd hadden voorzien om de bus te halen die ons van Bangkok naar Laem Sing moet brengen, blijkt het drukke verkeer een stok in het wiel van onze Grab-taxi te steken. De rit van de luchthaven naar Ekkamai, het grootste busstation van Bangkok, zou normaal gezien maar 40 minuten duren, maar we doen er anderhalf uur over. Om 14u03 en al lopend, bereiken we de drukke bushalte, 3 minuten te laat, maar gelukkig wacht de buschauffeur ons op. Na 3 uur bereiken we de stad Chantaburi, waar we een taxi nemen richting kust, naar Laem Sing.
Laem Sing is een authentiek kuststadje, waar vooral lokale toeristen hun weekend doorbrengen. Ons hotel, The Pride, ligt op enkele passen van het strand en de lokale markt, waar we zelfs Brusselse wafels kunnen proeven. We verblijven in The Pride Hotel at Laemsing.

Het strand blijkt wat minder idyllisch te zijn, overal ligt afval en de lokale toeristen die er komen picknicken laten overal hun plastic zakjes en drinkbekers achter. Ook de zee spoelt dagelijks zijn portie afval aan op het strand.
We wagen het niet om te gaan zwemmen en de jongens houden een lokale opruimactie. Dit is een voorproefje van Cambodja, waar opvallend veel afval langs de straten en op de weivelden ligt. De sensibilisering komt in deze streken maar traag op gang. Het is voor ons onvoorstelbaar om lege bekers, plastic zakjes en flesjes zomaar weg te gooien in de natuur. Hier zien ze blijkbaar het probleem nog niet in en dit zorgt voor besmette landschappen.

Tijdens de maanden van onze reis troepen in België duizenden studenten samen voor de vele klimaatmarsen. We volgen dit op de nieuwswebsites en de kinderen willen ook iets doen voor het klimaat, hier in Azië. In enkele kuststeden zagen we al affiches hangen van Trash Hero, een organisatie van vrijwilligers die wekelijks samenkomt om afval langs de wegen en stranden op te ruimen. Trash Hero is heel actief in Azië, vooral in Thailand, Myanmar, Maleisië en Singapore, maar bestaat ook in Europa, Afrika en de Verenigde Staten.

In Koh Chang komt de organisatie op woensdag samen en wekelijks ruimen ze een ander deel van het eiland op.
We hebben een afspraak om 9u ’s morgens en samen met een 15-tal andere vrijwilligers, allemaal toeristen, ruimen we gedurende 2u30 de straatkanten op.

De jongens zijn super-gemotiveerd en gewapend met een vuilniszak, handschoenen en een t-shirt van Trash Hero halen ze vele kilo’s plastic, glas, papier, schoenen en slippers uit de grasberm. Het plastic bestaat vooral uit drinkbekers, plastic winkelzakjes en rietjes, allemaal materiaal dat eigenlijk overbodig is. Allen samen halen we een 30-tal volle vuilniszakken op, een kleine bestelwagen vol.

De lokale bevolking is heel dankbaar en onderweg krijgen we water, ijsjes en ’s middags krijgen we een maaltijd cadeau in een plaatselijk restaurant.
De jongens leren dat we geen plastic zakjes meer vragen in de winkels en dat we onze eigen herbruikbare metalen rietjes, die we in Laos kregen, altijd moeten gebruiken. We zien fier op ons werk en beslissen om in het vervolg nog deel te nemen aan lokale acties van Trash Hero.