Om 18u15 arriveren we in Kanchanaburi, waar we hopen een volgende bus naar Ganeshapark te kunnen nemen. Maar dit is buiten de lokale bustijden gerekend, om 18u reed de laatste bus uit, net te laat dus. We overwegen onze opties, of we overnachten in Kanchanaburi, of we vinden een lift naar onze bestemming. We zijn zo gebrand om naar het olifantenpark te gaan dat we voor de laatste optie kiezen; een songthaew is bereid ons te brengen. Een songthaew is een pick-up met twee lange zitbanken in de pick-up ruimte (songthaew wordt vrij vertaald is ’twee rijen’ in het thaïs). Geen onderhandeling mogelijk, 600 bath voor 35km. We zijn al blij dat we deze avond nog kunnen inchecken bij Ganeshapark.

Met ons hoofd en hart vol fijne souvenirs vertrekken we de volgende morgen richting Bangkok. De olifanten, hun lieve mahouts en de andere gasten zullen ons voor altijd bijblijven, maar we verlangen toch naar een lange, warme douche en een wasmachine om onze kleren te wassen. Enkele kledingstukken hebben het olifantenbad niet overleefd en laten we achter, genoeg opties in Bangkok om te gaan shoppen.

François, de manager van Ganaeshapark moet bananen halen voor zijn olifanten in het dorp en is zo lief ons mee te nemen naar het station van Nam Tok.
200 km of 5 uur per trein zijn we verwijderd van de hoofdstad van Thailand. Het is warm en alhoewel de vensters en deuren van de trein openstaan en de ventilators op volle toeren draaien, blijft het warm en vochtig. Maar het uitzicht maakt veel goed, we rijden over het traject van de Dodenspoorlijn.

De beruchte spoorweg tussen Birma en Bangkok werd in de tweede wereldoorlog aangelegd op bevel van de Japanners, om oorlogsmateriaal aan te voeren. De Japanners dwongen Thaise, Indonesische, Britse, Australische, Amerikaanse en Nederlandse krijgsgevangenen om deze 415 km lange spoorlijn aan te leggen in een zeer moeilijk geografisch gebied. Dit eiste zijn tol en dagelijks stierven er 75 krijgsgevangenen, in het totaal verloren bij de bouw van dit traject meer dan 100.000 mensen het leven. De beroemde film ‘Bridge over de river Kwai’ beschrijft maar een stukje van dit drama en is vooral gebaseerd op het leven van de Amerikaanse krijgsgevangenen. Bij de bouw van de brug stierven ‘maar’ 9 mensen, het is vooral de aanleg van spoorlijn zelf die zijn tol eist. De film werd trouwens in Sri Lanka gefilmd en niet aan de beroemde Thaise brug.

De volgende dag dompelen we ons onder in het bruisende Bangkok, op elke hoek van de straat is wel iets te beleven, eetstandjes in overvloed, met de meest exotische snacks en menu’s. 10 baht voor een verse vruchten en satés, tot 70 baht voor pad thai, de typische noedels, die eigenlijk oorspronkelijk afkomstig zijn uit China. Taxi’s, tuktuks, auto’s en voetgangers proberen hun weg te banen in deze drukke stad en we vinden snel onze manier om deze immense drukte te trotseren. Na enkele dagen hebben we de taxiboot en de metro onder de knie en kunnen we ons begeven waar we willen. We proberen voor elk van ons een leuke activiteit te organiseren, van een openlucht zwemparadijs en een pretpark voor de jongens, tot enkele grote shopping malls tot indrukwekkende culturele uitstapjes voor de ‘oudjes’.
Reizen met 3 jongens met een verschillende leeftijd is niet altijd makkelijk en hun frustraties, woede-aanvallen en onderlinge meningsverschillen hebben ze niet achtergelaten op het tarmac van Zaventem. Het is een onderdeel van ons avontuur en onvermijdelijk als we 24 op 24u samen doorbrengen. Soms halen ze het bloed onder onze nagels en vragen we ons af of we hen niet beter terug naar school sturen en wij terug gaan werken. Toch leren hier veel uit en moeten rekening houden met hun wensen. Stéphanie neemt elke avond de tijd om het karakter van de twee oudsten beter te begrijpen en houdt meditatie-oefeningen om hun frustraties te begeleiden.
Om de jongens te plezieren verrassen we hen met een bezoek aan Kidzania, een pretpark waarbij elk beroep op kindermaat wordt uitgelegd, van accountant tot zwemleraar. Emile vindt zijn geluk aan boord van de brandweerwagen en Simon en Robin richten zich op piloot, circuitpiloot, uitvinder of geheim agent.

Na een drukke week in Bangkok hernemen we onze route, we vliegen naar Chiang Mai, 700km ten noorden van Bangkok. De reis per vliegtuig duurt amper 1 uur, tegenover een trage treinrit van 11u, daarenboven moeten we airmiles halen bij Air Asia, om onze volgende vluchten te financieren 😉. Chiang Mai is de 6de grootste stad van Thailand en huist 170.000 inwoners. De stad bestaat uit een pittoresque binnenstad en een moderne woon-werk buitenwijk. De vele mooie tempels, enkele mooie parken, de mogelijkheid tot trekking en dit alles in een aangenaam bergklimaat trekt veel toeristen aan. We verblijven bij Funky Monkey, een klein gasthuis net buiten de muren van de oude binnenstad. Funky Monkey wordt gerund door een sympathieke Brit David en zijn Thaise vrouw Nuy. Na enkele jaren reizen op zoek naar karma besloot David zich te vestigen in het vredige Chiang Mai. De ontvangst is warm, de kamer goed uitgerust en proper, maar de buurt is vrij luidruchtig door een backpackerscafé net naast het guesthouse. Dit maakt het wat moeilijk om een rustige plek te vinden voor het huisonderwijs van de jongens. Daarom gaan we elke dag naar de nabij gelegen tempel waar de jongens getrakteerd worden op koekjes en water van de inwonende monniken. Monniken vinden het fijn om met buitenlanders te praten, ze leren ons over hun geloof en zij leren wat Engels en hoe wij leven. In Thailand kan je ze niet missen, de boeddhistische monniken, gekleed in een oranje habijt (oranje, omdat dit de kleur van woensdag is en woensdag is de dag van Boeddha), een schoudertas en alhoewel ze middenin de samenleving leven, houden ze zich wat afzijdig. Er leven ongeveer 400.000 boeddhistische monniken in Thailand op een totale bevolking van 60 miljoen. Het overgrote deel van de Thaise mannen is ooit één keer in hun leven monnik geweest, de traditie wil dat elke jongen van 17 – 18 jaar monnik wordt, voor ze ‘man’ worden. Het is eveneens mogelijk om meerdere keren in je leven monnik te worden, sommige bedrijven geven hun werknemers een paar maanden vrijaf om hen de mogelijkheid te geven om te mediteren in een tempel. Ook kinderen kunnen monnik worden en alhoewel ze dan enkele jaren van hun familie gescheiden zijn, krijgen zo een uitstekend, gratis onderwijs en respect.

Nadat we de stad per fiets doorkruist hebben, willen we de bergen in, op zoek naar tempels en natuur. Hiervoor moeten we een auto huren, onmiddelijk een ander budget, we gaan van 50 baht voor een fiets naar 800 baht voor een kleine Honda met automatische versnellingen. Ik had me dan wel min of meer voorbereid op het links rijden, maar had er geen rekening mee gehouden dat de pedalen ook omgekeerd staan. En als je al niet gewoon bent om met een ‘automatic’ te rijden is dit een extra opgave… Telkens we de auto willen stappen, vergis ik me ook van kant… chauffeur rechts, passagier links…
We bezoeken Wat Prathat Doi Suthep, één van de mooiste tempels in de streek, pelgrimsplaats bij uitstek voor boeddhisten. Enkele dagen eerder hadden we een kleine trek gemaakt naar een tussenliggende tempel, Wat Pha Lat, een rustplaats voor de pelgrims die de lange trek naar Doi Suthep maken. Wat Pha Lat is wat verborgen in de jungle en de natuur is hier meer overheersend dan in andere Thaise tempels. Er hangt een heel rustige en serene sfeer. De veel grotere Wat Prathat Doi Suthep is ook veel majestueuzer, een gouden tempel, bovenop een berg, bereikbaar via een drakentrap van 300 treden.
Na een kort bezoek rijden we verder de bergen en de jungle in, de natuur is er overweldigend en al snel komen we struiken tegen die mij wel bekend zijn; koffieplanten. We zitten op 1400m boven de zeespiegel, in een koeler klimaat, ideaal voor koffieplanten. In deze streek wordt vooral Arabica-koffie gekweekt, tegenover Robusta in de rest van Thailand. Arabica bevat meer suikers en minder cafeïne, wat een mildere smaak geeft. Robusta wordt vooral gekweekt voor de grote koffieverwerkers en ligt in de supermarkten, Arabica is meer voor de koffieliefhebber in de betere koffieshops. Onze kleine auto heeft wat moeite met de onverharde wegen en haarspeldbochten, maar uiteindelijk arriveren we in een klein dorp, Don Kaeo, waar we die Arabica wel eens willen proeven. Don Kaeo is niet groter dan 3 straten, twee cafés en een buurtwinkel. We maken kennis met Chong Wa en Chong, een charmant koppel die een winkeltje en koffieshop uitbaat. Ze maken een heerlijk, verse coffee latte ice voor ons klaar en vertellen hun verhaal. Beiden zijn universitair geschoold, maar vluchtten de drukke stad uit om in de bergen de rust op te zoeken. Manlief Chong Wa houdt van knutselen en fabriceerde enkele houten gocarts, die onze jongens met veel plezier mogen uittesten. Met een tas vol verhalen en een paar pakjes koffie keren we terug naar Chiang Mai. Lokale mensen ontmoeten met het hart op de juiste plaats, die bovendien heerlijke koffie produceren en serveren, geeft me een boost om mijn liefde voor koffie verder te ontwikkelen…