13 november - 8 december

Myanmar

Myanmar

Tachileik

Chiang Rai, Thailand. Na een rustige nacht en een aangenaam ontbijt in het gezelschap van een Frans koppel dat al 7 maanden op reis is, stelt Alex, de gastheer van Milin Guesthouse, voor om ons allen naar het busstation te brengen. Vandaag steken we de grens van Myanmar over. Na de vele verhalen die we lazen op blogs, zijn we toch een beetje zenuwachtig om de grens via het land over te steken. Myanmar is ongekend terrein voor ons, maar we proberen onze ongerustheid voor ons te houden, om de kids niet ongerust te maken. We nemen een lokale bus die ons naar Mae Sai zal brengen, de meest noordelijke stad van Thailand. Een busrit van 3 uur, die regelmatig wordt onderbroken door tussenstops om 5 pakjes in te laden, nog drie te droppen, drie schoolkinderen in te laden en nog eens twee … een ballet van hop on hop off, wat we ondertussen al gewoon zijn in deze landen en deel uitmaakt van onze reis. Slow travel bevalt ons wel. De open ramen laten de wind door de bus stromen en maakt de warmte wat draaglijk. Deze constante bries streelt de kleine wangen van Emile die heel snel in slaap valt en de tijd niet voorbij ziet gaan.
Na 3 uur rijden komen we aan in de bushalte van Mae Sai, op een honderdtal meter van de grens, waar enkele songtaews (rode pickup-trucks) de reizigers opwachten. De chauffeur doet zijn uiterste best om zijn rit te rentabiliseren en duwt 20 mensen in zijn voertuig. Als sardientjes in een doosje rijden we richting grens, met een kleine tussenstop om nog een 5 passagiers met dozen en zakken uit de Makro op te pikken.
Hier gaan we te voet verder en komen Tachileik binnen, grondgebied Myanmar. We melden ons aan in het immigratiebureau om onze trofee op te halen; een stempel in onze reisvisa’s. Een week eerder hadden we de verplichte e-visa online aangevraagd, nodig om maximum 28 dagen in het land te mogen reizen. We worden met de glimlach ontvangen door de ambtenaren, de formaliteiten duren maar enkele minuten en we kunnen naar het volgende kantoor; de douane voor controle van de bagage. Het valt op hoe alles hier anders verloopt dan op internationale vliegvelden; er zijn geen pc’s en alles wordt handmatig in grote schriften geschreven.
Enigszins opgelucht beginnen we popelend ons nieuw avontuur aan in dit derde land op onze bucket list. Tachileik is geen erg populaire bestemming voor toeristen, dus het is moeilijk om een hotel te vinden dat aan onze gebruikelijke criteria voldoet. Alle hotels in Myanmar worden gecontroleerd door de overheid, guesthouses en overnachten bij mensen zijn verboden. Tachileik telt 5 officiële hotels (die op voorhand te boeken zijn op Booking.com) en we checken in bij Hotel Tachileik. De jongens zijn opgetogen, het is een vrij luxueus hotel (naar lokale criteria) en we zijn bijna de enige gasten. Drie zwembaden met glijbanen, baby- en bubbelbad voor ons alleen! Enig nadeel, om de leegte rond het zwembad te vullen giert muziek door de boxen, zo luid dat een nachtclub er niets bij vergeleken is. Kortom, welkom in Myanmar, een Myanmar ver van onze initiële ideeën. Op een steenworp afstand van de grens heerst nog steeds de Thaise geest over deze stad, veel Thailanders komen hier om namaak merkkledij, gadgets en parfum te kopen en de valuta hier is Thaise baht, betalen in kyat (de lokale munt van Myanmar) is op vele plaatsen niet mogelijk.

Myanmar

Mingalabar

Goeiendag in het Birmaans

Myanmar

Kengtung

We blijven uiteindelijk 3 nachten in Tachileik, maken kennis met de lokale keuken en kapper (2 euro voor een knipbeurt, baardtrim en hoofdmassage). Tijd om verder te gaan, dieper het land in. We nemen de bus naar Kengtung en rijden 150 km door prachtige berglandschappen, langs de Sai-rivier. Hoe verder we van de grens verwijderd zijn, hoe meer de de authentieke sfeer van ‘de gouden driehoek’ (4-landenpunt; Myanmar, Thailand, Laos en China) kunnen opsnuiven.
Om 13u arriveren we in Kengtung. Deze keer hebben we geen hotel op voorhand geboekt, we proberen de 4 hotels om boeking.com te negeren en zelf een overnachting te vinden. We komen echter van een kale reis thuis; één hotel mag geen buitenlanders aanvaarden, een ander is mysterieus volboekt, met één wagen op de parking, een ander vraagt exotische prijzen en de laatste biedt een tuinhuis aan als familiekamer… Uiteindelijk vinden we een ‘luxe-hotel’ voor 35 euro per nacht, familiekamer met ontbijt. Law Yee Chain wordt gerund door een gewezen Chinese golfkampioen en zijn lieve vrouw en dochters. De bevolking in Kengtung en ook elders in de Shan provincie is een mix van Myanmarezen, Chinezen en Thailanders, een harmonieuze mengeling dat zich ook laat proeven in de lokale fusion-keuken.
Myanmar is ook het land van de mengeling van kleuren, adembenemend hoe deze cultuur zo kleurrijk is. Grijze kostuums zijn uit den boze en zelfs de uniformen van de schoolkinderen springen in het oog.

De volgende dag verkennen we de plaatselijke markt. Alhoewel het een grote markt is heerst hier een aangenaam kalme sfeer. We dwalen door de smalle steegjes, langs kleurrijke kraampjes met onbekende ingrediënten, met enorm vriendelijke mensen. Glimlachende gezichten, handen worden uitgerekt, vrouwen die ons hun fruit, groenten en andere lokale specialiteiten aanbieden om te proeven. We worden hier ontvangen als koningskinderen en we hebben voor het eerst de indruk in hartje Myanmar te zijn. Emile is weerom de vedette en wordt letterlijk uit onze armen getrokken. Hij moet met de verkoopsters op de foto, wordt bedolven onder de knuffels en krijgt zelfs geld aangereikt. Blijkbaar brengen ‘3 boys’ geluk en dit zullen ze geweten hebben.

Myanmar

Myanmar

Nyaung Shwe

Nyaung Shwe en meer bepaald het Inle-meer is heel toeristisch, wat ons een grote keuze geeft qua hotels en restaurants. Langs de oevers van het meer staan ook enkele fantastisch mooie, en heel luxueuze resorts, maar iets te hoog gegrepen voor ons budget. 180 euro voor een tweepersoonskamer is de goedkoopste optie.

We kiezen voor het charmante Teak Wood Hotel, in het centrum van Nyaung Shwe. De eigenaars, moeder en haar dochter spreken goed Engels, wat eerder ongewoon is in Myanmar. Stéphanie profiteert van de mogelijkheid om de vuile was af te geven, gezien we een jaar reizen hebben we maar een beperkt aantal kleren mee en 5 euro voor een paar linnenzakken vuile was is een prijsje…

’s Morgens worden we al volledig ondergedompeld in de Birmaanse cultuur, het is een dag na de volle maan en dan wordt Kathein gevierd. Een jaarlijkse ceremonie waarop boeddhisten de paarse, rode, of oranje gewaden schenken aan de monniken. Naast de kledij wordt ook huishoudgerief geofferd, alsook een ‘Kathein tree’, takken versierd met geld. We zien zowat elke klas van de plaatselijke scholen passeren met elk hun eigen offerandes, hun dans en zang. De stoet trekt gedurende enkele uren door de straten en brengt muziek en kleur in de ganse stad.

Ook in Taunggyi, een stad wat verderop is het feest, het jaarlijkse heteluchtballon-festival ‘Tazaungdaing’ trekt jaarlijks duizenden bezoekers en duurt 6 dagen. Het feest viert het einde van de boeddhistische kalender en is een periode van gebed en feest. Elke dag worden grote, zelfgemaakte papieren ballonnen de lucht ingelaten, sommigen hebben de vorm van een olifant, een eend, een draak,…, maar allen zijn een offer aan Boeddha. Aan de ballonnen hangt een structuur in bamboe met honderden kaarsjes. Dit zorgt voor een mooi schouwspel, maar wat de meeste reisgidsen niet vermelden, is dat het ook gevaarlijk kan zijn.
We stonden op het punt om tickets te kopen als we een Zwisters koppel tegen het lijf lopen die de avond ervoor het festival bezocht hadden. Die avond is zo’n gigantische ballon met honderden kaarsjes brandend naar beneden gekomen, in de vierende massa. Gelukkig zonder erg, maar vorig jaar vielen er namelijk 6 doden. Tock lijkt het ons veiliger niet naar Taunggyi te trekken, de jongens zijn teleurgesteld, maar begrijpen onze keuze.

Enkele dagen later verhuizen we naar hotel Remember Inn, een groot hotel met wat meer speelruimte voor de kinderen. Het ontbijt is er heerlijk en de manager en zijn staff doen hun uiterste best om de gasten in de watten te leggen, zo is er elke namiddag gratis koffie en thee en krijgen de jongens snoep. Het is ook hier dat Emile zijn voortandje verliest bij een ongelukkige val, gedaan met de verleidelijke glimlach van de deugniet…

Myanmar

Gezien er geen tuk-tuk of rode pickups zijn de enigste twee opties om de omgeving rond Nyaung Shwe en het Inle-meer te verkennen per fiets of per scooter. We zijn mentaal nog niet klaar om met 5 op twee scooters rond te toeren, dit is voor later, dus huren we fietsen. Een kinderstoeltje voor Emile is niet beschikbaar dus wordt een tuinstoeltje op het bagagerek vastgebonden, we vallen van de ene creatieve oplossing in de andere. We rijden wat rond en bezoeken Shwe Yan Pyay, een klooster van meer dan honderd jaar dat vooral bekend is door zijn fotogenieke ovale vensters. Op de terugweg ontmoeten de jongens een jonge puppy die ergens rond een tempel dwaalt. De pub krijgt de naam Rocky en telkens we door de stad dwalen willen de jongens langs Rocky gaan. De jonge hond komt telkens om de hoek hollen als hij de jongens van ver zijn nieuwe naam roepen.

Myanmar

Van Nyaung Shwe naar Pekon per boot

Dit zijn de de best geïnvesteerde 70 euro’s sinds onze aankomst in Birma.

Myanmar

Het Inlemeer

Het grote meer van 20km op 5km is de trekpleister bij uitstek en de vele reisbureau’s in de stad bieden verschillende opties aan om het meer per boot te ontdekken. De meeste tours omvatten de zonsopgang om 5:30 en een vaart op het meer met verschillende stops om de lokale ambachten, de drijvende tuinen, en de ‘markt van 5 dagen’ te ontdekken (een markt die elke dag van locatie verandert), verder bezoek je enkele stoepa’s en kloosters of kan je kiezen om te genieten van de zonsondergang rond 17.30 uur. Een betere optie is om zelf te gaan onderhandelen aan de aanlegsteiger en je eigen programma samen te stellen met de booteigenaars. We opteren voor een tocht om de zonsondergang te bewonderen en dit kost ons 11000 kyat of 6 euro voor enkele uren om een privé-boot op het meer.
Het spektakel is onvergetelijk en ik kan me niet herinneren dat ik zo’n indrukwekkende zonsondergang heb gezien als die van Inle Lake. De boten met de terugkerende toeristen, die vriendelijk terug wuiven, de één-been-vissers, de lokale transportboten; dit alles in één scène met de ondergaande zon, een berglandschap in de achtergrond en het donker, helder water van het meer zorgen voor de meest romantische taferelen. Natuurlijk hadden we te maken met de nep-één-been-vissers die mooie poses maken voor onze lens, maar het is een deel van het landschap én van de ervaring. Toch levert dit een paar mooie kiekjes op. De nacht valt snel en vroeg in Myanmar en wanneer we terugkeren naar ons hotel, de sterren in de ogen, want de show was prachtig, is het al donker.

Wanneer we enkele dagen later Nyaung Shwe verlaten om naar Loikaw te reizen, nemen we de avontuurlijke route: langs het water. De bootrit naar Loikaw langs Pekon zal 5 uur duren, maar beloofd heel wat mooier te zijn dan de bus- of taxirit. Dit kost ons dan wel 70 euro, maar waarschijnlijk worden het de best besteedde euro’s in Myanmar.
De rit begint aan de aanlegsteiger van Nyaung Shwe en gaat over de 3 meren die met elkaar verbonden zijn; van het Inle-meer tot het Samkar-meer. Op het Inle-meer zijn we uiteraard niet alleen, tientallen bootjes met toeristen varen langs de gekende routes met paaldorpen, drijvende tuinen en de 5-dagen markt. Enkele uren later verandert het schouwspel drastisch en varen we alleen op de grote meren en maken we kennis met het dagelijkse leven op en langs het water. Onze bootsman woont in een paalhuis op het water en wanneer hij langs zijn huis passeert nodigt hij ons uit bij zijn familie. Alhoewel ze geen Engels begrijpen en we moeilijk kunnen communiceren voelen we ons onmiddelijk welkom. Zijn vrouw stelt voor om de jongens te beschermen tegen het felle zonlicht op de boot en wrijft thanaka op hun gezichten. Thanaka is een witgele cosmetische pasta afkomstig van de thanaka-boom die de huid beschermt tegen de zon, tegen muggen en voorkomt acne. Het fris aanvoelende goedje wordt al meer dan 2000 jaar gebruikt, vooral bij vrouwen en jonge kinderen. Naast deze gezichtsbehandeling krijgen we ook nog verse thee en gepofte rijstkoeken.
We zetten onze reis verder en maken een stop bij de prachtige Tharkong Pagoda’s, een verzameling stuka’s van meer dan 500 jaar. We nemen wat tijd om onze beentjes te strekken en er rest ons nog een uur varen naar Pekon. Pekon is een rustig dorp aan het water die niet veel toeristen aan land zien gaan. Maar drie jongens die dapper hun bagage dragen onder een brandende zon kunnen op een paar aanmoedigende glimlachen rekenen.

Myanmar

Myanmar

Loikaw

In Pekon nemen we de lokale bus naar Loikaw in de provincie Kayah. De minibus is volgepakt en onze bagage moet samen met twee brommers en wat dozen op het dak vastgebonden worden. De rit van Pekon naar Loikaw duurt 2 uur. Loikaw is een klein provinciestadje op 1200m hoogte en plaats bij uitstek om enkele etnische minderheden te bezoeken, waaronder de Padaung-stam, de langnekvrouwen. De meningen over het benaderen van deze stammen lopen uiteen, sommigen hebben het over voyeurisme van vrouwen die zichzelf ‘verminken’ voor toeristen. Wij willen vooral respect tonen en de oude tradities beter leren kennen. Tijdens de etnische oorlog verhuisden veel langnekvrouwen naar Noord-Thailand, waar ze nu in ‘reservaten’ toeristen ontvangen. De Liga van de Mensenrechten betreurt deze situatie en raadt reizigers af om de vluchtelingen in Noord-Thailand te bezoeken. Loikaw is echter hun geboortestreek en hen hier ‘bezoeken’ getuigt van meer respect.

In Loikaw hebben we geen hotel gereserveerd en samen met Simon en Robin ga ik op zoek naar een geschikte, betaalbare overnachting. Dit blijkt moeilijker dan gedacht, zowat elk hotel is vol, niet met buitenlanders, maar met lokale toeristen. Uiteindelijk vinden we een familiekamer in Empire Hotel, wat duur voor ons budget, maar wel de enigste optie. We komen ook snel te weten waarom er zoveel lokale toeristen zijn, later op de avond passeert een feestelijke stoet door de straten en Loikaw blijkt deze week de place to be te zijn voor het Lichtfeest, dat 6 dagen zal duren. 6 dagen van offerandes, licht, vuurwerk en muziek. Emile is weer de plaatselijke vedette en wordt op de schouders van de feestvierders meegedragen in de stoet.

Myanmar

Myanmar

De langnek-vrouwen

Ons reisschema wordt wat door elkaar geschud als Emile last krijgt van buikgriep en koorts. Na een woelige nacht staat hij weer op zijn beentjes, maar Simon en Stéphanie zij de volgende slachtoffers. Ook zij beleven een slapeloze nacht in de badkamer… Robin en ik blijven voorlopig gespaard. Waarschijnlijk is de Birmaanse keuken de boosdoener, het eten is hier exotischer dan in Thailand en Sri Lanka. We vermijden dan ook om in straatstalletjes te eten, ook vlees wordt zoveel mogelijk van onze menu geschrapt.
Om wat uit te rusten blijven we wat langer in Loikaw en plannen we onze ontmoeting met de Padaung-vrouwen. De plaatselijke reisagenschappen bieden de keuze tussen verschillende tours, in minivans, maar wat research leert ons dat het beter is om zelf een gids te zoeken, die de taal van de vrouwen spreekt. Enkele sympathieke Franse backpackers helpen ons verder en geven ons de gegevens van een lokale gids met wie ze de dag ervoor een unieke dag hebben beleefd. Professionele gids Carolin Waiwaihlaing is zelf een Padaung-vrouw, praat goed Engels en kent de plaatselijke bevolking. Samen met haar chauffeur wacht ze ons op aan ons hotel.

Carolin neemt ons mee naar het Ngwedaung Chaung-meer, een stuwdam, die ook dienst doet als verzamelplaats voor toeristen die de stammen gaan bezoeken. Het valt meteen op dat dit een toeristenval is; twee geketende olifanten met toeristen op hun rug en 3 jonge langnekmeisjes. Carolin legt ons uit dat he dragen van de ringen rond de nek een persoonlijke keuze is, niet alle Padaung-vrouwen dragen die. Tegenwoordig is het gebruik uit de mode en dragen enkel oude vrouwen nog de ringen, de jongere generaties weerhouden zich van die eeuwenoude traditie. Dat jonge meisjes die dragen, hier aan het stuwmeer, is enkel voor de toeristen. Een triestige zaak, want ze gaan niet naar school en brengen de ganse dag door op een parking. Geld geven aan kinderen voor een foto is hier big business, iets waar we niet willen aan deelnemen. Ook de oudere vrouwen geef je geen geld, Carolin neemt ons mee naar een plaatselijke winkel en raadt ons aan om huishoudolie en waspoeder te kopen, als geschenk voor de langnekvrouwen. De jongens hopen kinderen te ontmoeten en kopen snoep met hun eigen zakgeld.

We rijden een uur op onverharde wegen en komen in een eerste Padaung-dorp aan, Carolin nodigt ons uit om enkele bewoners te ontmoeten. Het is druk in het dorpje; het is oogsttijd en de rijst ligt op grote tentzeilen te drogen. De manuele arbeid die nodig is om rijst te verbouwen is enorm en al snel maken we de bedenking dat een doos rijst bij ons veel te weinig kost in vergelijking met al het werk dat het vergt.
We ontmoeten een 70-jarige Padaung-vrouw die ons meeneemt naar haar simpele woning, één ruimte die diens doet las keuken, woonplaats én slaapplaats. Ze woont hier met har gezin, ze had 12 kinderen, maar 4 kinderen stierven bij of net na de geboorte. Via onze tolk Carolin vragen we hoe ze staat tegenover het dragen van de nekringen. Ze vertelt ons dat ze haar ‘lot’ niet zelf koos omdat ze 5 jaar was toen ze de eerste ringen om kreeg. Ze kan niet zeggen dat ze gelukkig is dat ze de ringen draagt, maar ze zou ongelukkig zijn mocht ze geen ringen hebben; een dubbel gevoel dus. We leren ook dat de ringen 20 tot 30 kg wegen en ze deze ’s nacht niet afneemt. Ze draagt ook ringen rond de armen en de benen.
Volgens de legende dragen deze vrouwen de ringen om zich te beschermen tegen tijgers, die mensen aanvallen aan de hals, armen of benen. Een andere legende zegt dat de eerst Padaung-vrouw in de bergen tussen de draken leefde. De ringen zijn een imitatie van de lange drakennek. Het zijn slechts legendes, maar de traditie wordt wel generatie op generatie doorgegeven. De traditie sterft langzaam uit, omdat jonge vrouwen ze steeds minder en minder dragen.

Enkele straten verder ontmoeten we drie goedlachse langnekvrouwen. We worden warm ontvangen en de jongens worden getrakteerd op vriendelijke glimlachen en nieuwsgierige blikken van de kinderen. Ze leggen ons uit dat de ringen de hals eigenlijk niet langer maken, maar door hun gewicht de sleutelbeenderen naar beneden drukken. De jongens delen hun snoep uit en we laten olie, waspoeder en wat kleren achter.
In het dorp komen we lang een kleuterschool en de juf nodigt ons vriendelijk uit een kijkje te nemen. De kinderen krijgen snoep en bedanken ons op hun manier met een dansje. We halen onze dansschoenen boven en zingen uit volle borst ‘hoofd, schouder, knie en teen’… wat al snel voor heel wat pretoogjes zorgt.

In de namiddag staat een bezoek aan de Kayah-stam op het programma. De Kayah-vrouwen, of vogelvrouwen imiteren de Kinnaree-vogel. Rond hun knieën en kuiten dragen ze strakke zwarte touwen die de poten van de vogels nabootsen. In hun oren dragen ze zware juwelen en pluimen wat ervoor zorgt dat hun oorlellen uitgetrokken worden. Ze demonstreren hoe ze de zwarte touwen weven uit katoen en nodige Stéphanie uit om dit ook te doen, een kleine ramp, want Stéphanie krijgt nog geen 10cm touw uit het katoen… De jongens leren muziek spelen op zelfgemaakte instrumenten en ik proef voor de eerste keer ‘betel nut’, de substantie die iedereen hier kauwt en voor rode tanden zorgt. De betelnoot is het zaad van de Arecapalm en is rood van kleur. De noot wordt in stukjes gehakt en samen met een pasta van ongebluste kalk (van koraal, zeeschelpen of slakkenhuisjes), kruidnagel en pruimtabak in het blad van de betelpeper (een andere plant) gewikkeld. Dit steek je in je mond en je zuigt erop tot de smaak verdwenen is. Het rode zaad zorgt voor de typische rode tanden en speeksel. Het zou een licht euforisch effect hebben, vergelijkbaar met cafeïne in koffie, maar ik heb er eerlijk gezegd niets van gevoeld, buiten een bittere smaak in mijn mond… Misschien drink ik teveel koffie…
We sluiten de dag af met een heerlijk ijsje in Loikaw en maken onze valiezen klaar voor een lange busrit naar Yangon.

Myanmar

Myanmar

Hpa-An

De busrit van Yangon naar Hpa-an leidt ons langs prachtige bergen, slanke riviertjes en pittoresque dorpjes. In de namiddag komen we aan in Hpa-An en checken we in bij Little Hpa-An Boutique, een vrij nieuwe jeugdherberg, maar met wat krappe kamertjes.
Het gasthuis ligt vrij centraal, waardoor we alles te voet kunnen doen. We hebben trouwens geen keuze, hier staan geen 10-tallen taxi’s of tuk-tuk op de hoek van de straat…

Hpa-An is een slaperig dorpje, met paalhuizen in smalle straatjes, die ’s avonds sfeerrijk verlicht zijn en als we door de straten dwalen krijgen we een huiselijk gevoel. De bewoners nemen hun avondmaal met hun familie, kijken TV of bidden. Gezien er geen tuintjes zijn spelen de kinderen en volwassenen op straat, velen van hen spelen ‘chinlon’, de nationale sport in Myanmar; een balspel waarbij iedereen in een kring staat en de geweven rotanbal mag de grond niet raken. Hierbij is behendigheid troef en halen ze de meest acrobatische trucs boven.
Wij zijn dan wel wat minder acrobatisch, maar oefening baart kunst… Bekijk hier het filmpje.

We willen ons onderdompelen in het stadje en bezoeken de de lokale markt, de uitstekende reisblog Travelfish beschreef dat de markt enkele jaren geleden verhuisd werd naar de buitenkant van de stad, de sfeer wat verdwenen is. En inderdaad, de markt wordt nu gehouden in grote open hallen, het is er heel chaotisch, geen sfeer en wat muf. We verlaten snel deze plaats en wandelen wat rond. De jongens ontdekken een plaatselijke ijsboer, Mixue, deze plaats met heerlijke ijsjes zullen we de komende dagen meermaals opzoeken… Wat verder komen we een groep jonge Boeddhisten tegen, die al zingend van huis tot huis trekken om offerandes in te zamelen. Ze ontvangen wat geld of krijgen wat te eten van de gelovigen, in ruil voor een gebed.

Myanmar

We nemen wat vrijaf om het vervolg van de reis wat te plannen. Meestal plannen we niet ver vooruit, zo profiteren we van last-minute aanbiedingen op booking.com of agoda.com en zijn we vooral vrij waar we heen gaan, of beslissen om wat langer te blijven. Enkel de lange-afstandtrips (nachtbus of vliegtuig) worden dagen of weken van vooraf geboekt. Zo vermijden we volgeboekte bussen in de weekends of op feestdagen.

’s Anderendaags boeken we een chauffeur die ons met zij tuk-tuk (Emile is in de wolken) meeneemt voor een rit door de prachtige wijde omgeving van Hpa-An. We bezoeken de grottempel van Kaw Ka Taung, waar we verderop ook een duikje kunnen nemen in een aangelegd bassin met heerlijk fris bergwater. Enkele kilometers verder stoppen we bij Saddan Cave, een grot zo groot als een voetbalveld met prachtige openingen, waarlangs het zonlicht voor mooie taferelen zorgt. In deze grot wonen duizenden vleermuizen en de jongens, gewapend met hun zaklampen, kammen de ganse grot uit, op zoek naar vleermuizen. Op het einde van de grot is een verborgen meer, waar bootjes je meenemen naar de zijkant van de grot. En na een korte wandeling zijn we terug bij de ingang en vertrekken we naar Yae Ta Khon, terug een aangelegde waterbassin. Hier nemen we ons middagmaal en duiken we in het uitnodigende water.
Deze plaatsen zijn dan wel dé toeristische trekpleisters rond Hpa-An, maar buiten enkele lokale toeristen en een bus Chinezen, lopen we elkaar niet voor de voeten.

In de namiddag bezoeken we de Lambini-tuin aan de voet van de prachtige Zwegabin-berg. In deze tuin, eigenlijk meer een ruw terrein, staan meer dan 1100 bijna identieke Bouddhabeelden en is de start van de 2 uur durende beklimming van de Zwegabin-berg. Gezien het heel warm is beslissen we om een aangenamere attractie te nemen, de stoeltjeslift. De Birmaanse stoeltjeslift, die honderd meter omhoog klimt om vervolgens af te dalen, biedt geen uitzonderlijke uitzichten, maar de magie werkt toch bij kinderen die zich voorstellen op de stoeltjeslift te zitten van Samoëns, waar ze tijdens de paasvakantie gingen skiën. Tegen de avond arriveren we bij de mysterieus mooie Kyauk Ka Lat pagode (wordt uitgesproken als ‘chocolat’ in het Engels), een kalkstenen rots met een gouden pagode op de top. We klimmen naar de top en ontvangen een kleine geel armbandje, wat geluk schijnt te brengen. Rond het nog steeds bewoonde klooster ligt een kunstmatig meer gevuld met grote vissen. De Birmanen gooien grote brokken brioche in het water als een offer aan de natuur. De ondergaande zon en bijhoren de kleuren maken ons stil en samen met een honderdtal pelgrims die oneindig veel foto’s maken van de jongens, eindigen we deze mooie dag.

Myanmar

Myanmar

De volgende dag verlaten we het centrum van Hpa-An om in te checken in een hotel met zwembad aan de buitenkant van de stad; Hpa-An Breeze hotel. Het gunstige last-minute tarief laat ons toe om 3 nachten te blijven en te rusten voordat we terugkeren naar Yangon, met een tussenstop in Kyaiktiyo, waar we de Gouden Rots willen bezoeken.

Onze passage in het hotel blijft niet opnieuw onopgemerkt. Elke avond speelt een zanger “live” om de gasten die ter plaatse eten te begeleiden. Simon en Robin worden op het podium geroepen. Ze zingen schuchter “Je ben zo bijzonder” van Gers Pardoel in de microfoon. Wees gerust, hun enige publiek was Emile en hun ouders en een paar hotelmedewerkers. Maar onze one-night-sterren genoten van de ervaring en praten er nog steeds over. Het is ook hier in Hpa-An dat Simon zijn 11 verjaardagskaarsjes uitblaast op een Superman-taart, aangeboden door het hotel.

Na enkele rustige dagen, we verlaten het hotel enkel om take-away te halen, nemen we de bus richting Kinmum. Dit dorp ligt aan de voet van de Kyaiktiyo-pagode, een gouden rots die op de top van een berg balanceert en één van de heiligste plaatsen van Myanmar.

Myanmar

Kin Pun

In Kin Pun checken we in bij Shwe Hinn Thar Hotel, waar een ruime bungalow en een pas aangelegd zwembad de jongens wel kunnen appreciëren. Het hotel ligt aan de hoofdweg en is dé passage van de horden vrachtwagens vol pelgrims die hen naar de Kyaiktiyo-pagode brengen. De vrachtwagens met bankjes in de laadbak zijn de enigste manier om de pagode te bereiken, taxi’s en tuktuks kunnen de steile bergwand niet op.

Wanneer de hotelmanager ons de volgende dag uitnodigt om met hem mee te gaan naar een plaatselijke waterval, zal dit één van onze meest onvergetelijke zwempartijen worden, vooral voor Simon.
Terwijl de 3 jongens zich amuseren in het water merkt Stéphanie onze hotelmanager wat verder proestend in het water op, druk met zijn armen aan het zwaaien, hij kan blijkbaar niet zwemmen en is een een dieper deel van het water gesukkeld. Stéphanie mobiliseert Simon en mezelf en we haasten ons naar de drenkeling. Simon arriveert als eerste ter plaatse, duikt in het water en zwemt naar de man toe, hij kan de drenkeling ondersteunen en samen met mij lukt het om hem uit het water te halen. Net op tijd, enkele minuten later zou een drama zich afgespeeld hebben. De manager komt tot adem en overstelpt Simon met dankbetuigingen. Dikke chapeau voor Simon, die zonder na te denken, zonder te panikeren, het leven redt van een man in nood… Dit zal hij nog lang kunnen navertellen, de hotelmanager trouwens ook…

Myanmar

De Kyaiktiyo-pagode

De gouden rots van Kyaikto is een tussenstap waar we geen spijt van hebben. We maken de keuze om de pagode op het einde van de dag te bezoeken. Het is minder warm en we hopen een mooie zonsondergang mee te kunnen pikken. We stappen aan boord van één van de vrachtwagens, samen met 60 andere passagiers. Dit is een echte business: 2.000 kyat per persoon, voor de vrachtwagen en 10.000 kyat om toegang te krijgen tot de rots, om nog maar te zwijgen van de vele vervoerders die hun diensten als lastdragers aanbieden. Voor de lol worden de kinderen tot op honderd meter van de rots gedragen in manden, op de rug van de lastdragers.
De weg naar de gouden rots is extreem bochtig en smal. De truckchauffeurs hebben duidelijk de gewoonte om deze redelijk gevaarlijke weg met indrukwekkende hoogteverschillen te beklimmen. Zowel op de heen- als terugweg moeten we ons stevig vasthouden; een rollercoaster is de juiste term voor deze rit van 45 minuten.

De legende van de gouden rots zegt dat een man genaamd Taik Tha, een haar van het hoofd van Bouddha kreeg. Hij schonk het haar aan de koning met de vraag deze te verwerken in een rots, welke de vorm moest hebben van het hoofd van Bouddha. De koning vond de rots op de bodem van de zee en plaatste deze rots op het hoogste punt van de Kyaikto-berg. Dit is dan ook het meest bijzondere aan de rots met de pagode erop; het lijkt alsof de zwaartekracht ervoor zou moeten zorgen dat de rots naar beneden valt, wat niet gebeurt. De haar die Boeddha gegeven had, zorgt er volgens de legende voor dat de rots op zijn plek blijft. De enorme granieten rots, met een diameter van 7m, wordt al 2500 jaar in evenwicht gehouden en wordt ook wel “gouden rots” genoemd, omdat ze volledig bedekt is met bladgoud, Elke gelovigen die de pelgrimstocht naar de berg onderneemt, plakt een stukje bladgoud op de rots als teken van respect voor de heilige plaats, maar ook om zijn ziel te zuiveren. Alleen mannen mogen de rots benaderen en aanraken. Vrouwen moeten op een afstand blijven en mogen het brugje naar de rots niet betreden. Dit wordt ook streng bewaakt en wanneer Simon, Robin, Emile en ik de brug willen oversteken wordt Emile ‘gecontroleerd’ of hij wel een man is. Een vluchtige hand in zijn liesstreek moet uitmaken of hij de rots mag benaderen… Geen probleem, enkele momenten later kunnen we ons eigen bladgoud op de rots aanbrengen, een sacraal moment.
Er heerst een ongelooflijke sfeer op deze plaats. Ontelbare families komen bij elkaar om te bidden en de nacht door te brengen tot zonsopgang. Deze plaats is één van de drie plaatsen die de boeddhisten van Myanmar moeten bezoeken tijdens hun levenstocht als boeddhist.
De hemel is enigszins bewolkt en we hebben helaas niet de kans om de beroemde gouden reflecties, veroorzaakt door het licht van de ondergaande zon, mee te maken. Maar het spektakel en de sacrale sfeer zullen ons altijd bijblijven.

Myanmar

Yangon

Ons bezoek aan Myanmar zit er bijna op en na een nacht in Yangon nemen we de vlucht naar Thailand. We bezoeken dit land voor de tweede keer en reizen naar Phuket, via Bangkok, om het zuidelijke deel van Thailand te doorkruisen.

Alhoewel we eerst wat onzeker aan onze reis door Myanmar zijn begonnen, door de vele duistere verhalen over opium, etnische conflicten en politieke onzekerheid, zijn we uiterst tevreden dat we dit land en de bevolking mochten ontdekken. Kleine bémol is dat de inwoners maar heel beperkt Engels spreken. De uitwisselingen zijn eerder miniem en soms frustrerend en dit zorgt voor enkele quid pro quo zonder al te erge gevolgen.

De landschappen in Myanmar zijn daarentegen prachtig en authentiek. De opening naar het toerisme gebeurt nog geleidelijk en de prijs-kwaliteitverhouding is niet altijd wat we verwachten. De meeste hotels en guesthouses zijn te duur voor wat er aangeboden wordt. Dit land is ook enorm groot. Een reisvisum is beperkt tot 28 dagen en we moesten noodgedwongen keuzes maken. Zo hebben we de beroemde Bagan-site niet bezocht, maar deze staat zeker op onze bucket-list voor een volgende reis.

Na meer dan drie maanden reizen hebben we allemaal een beetje rust nodig omdat de trajecten lang en vermoeiend zijn en het eten af en toe voor minder aangename verrassingen zorgde. Daarom kiezen we voor het zuiden van Thailand, de stranden en de laid-back sfeer. We zullen de feestdagen ver van onze vrienden en familie doorbrengen. Een primeur voor ons, om kerst en nieuw in de zon door te brengen.

5 reacties

  1. Reactie van Lieve huys

    Lieve huys Reageer 26 november '18 om 08:17

    Prachtig! Zo kleurrijk. ❤❤❤❤❤

  2. Reactie van Ria Huys

    Ria Huys Reageer 10 december '18 om 21:38

    ADEMBENEMEND! Wat jullie allemaal beleven, woorden schieten echt tekort!

  3. Reactie van Annemie Huys

    Annemie Huys Reageer 15 december '18 om 18:17

    Onvergetelijke belevenissen, beelden, ervaringen. Ze maken jullie wereldburgers!
    Geniet 100% verder!

  4. Reactie van Lieve huys

    Lieve huys Reageer 23 december '18 om 08:15

    ? nog altijd even fantastisch om te lezen en te kijken! ❤❤❤❤❤

  5. Reactie van Evelien Rombaut

    Evelien Rombaut Reageer 05 januari '19 om 09:37

    Waauw, t is alsof we het hier mee beleven als je dit allemaal leest. Schitterende avonturen!

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Ga naar boven