Nyaung Shwe en meer bepaald het Inle-meer is heel toeristisch, wat ons een grote keuze geeft qua hotels en restaurants. Langs de oevers van het meer staan ook enkele fantastisch mooie, en heel luxueuze resorts, maar iets te hoog gegrepen voor ons budget. 180 euro voor een tweepersoonskamer is de goedkoopste optie.

We kiezen voor het charmante Teak Wood Hotel, in het centrum van Nyaung Shwe. De eigenaars, moeder en haar dochter spreken goed Engels, wat eerder ongewoon is in Myanmar. Stéphanie profiteert van de mogelijkheid om de vuile was af te geven, gezien we een jaar reizen hebben we maar een beperkt aantal kleren mee en 5 euro voor een paar linnenzakken vuile was is een prijsje…

’s Morgens worden we al volledig ondergedompeld in de Birmaanse cultuur, het is een dag na de volle maan en dan wordt Kathein gevierd. Een jaarlijkse ceremonie waarop boeddhisten de paarse, rode, of oranje gewaden schenken aan de monniken. Naast de kledij wordt ook huishoudgerief geofferd, alsook een ‘Kathein tree’, takken versierd met geld. We zien zowat elke klas van de plaatselijke scholen passeren met elk hun eigen offerandes, hun dans en zang. De stoet trekt gedurende enkele uren door de straten en brengt muziek en kleur in de ganse stad.

Ook in Taunggyi, een stad wat verderop is het feest, het jaarlijkse heteluchtballon-festival ‘Tazaungdaing’ trekt jaarlijks duizenden bezoekers en duurt 6 dagen. Het feest viert het einde van de boeddhistische kalender en is een periode van gebed en feest. Elke dag worden grote, zelfgemaakte papieren ballonnen de lucht ingelaten, sommigen hebben de vorm van een olifant, een eend, een draak,…, maar allen zijn een offer aan Boeddha. Aan de ballonnen hangt een structuur in bamboe met honderden kaarsjes. Dit zorgt voor een mooi schouwspel, maar wat de meeste reisgidsen niet vermelden, is dat het ook gevaarlijk kan zijn.
We stonden op het punt om tickets te kopen als we een Zwisters koppel tegen het lijf lopen die de avond ervoor het festival bezocht hadden. Die avond is zo’n gigantische ballon met honderden kaarsjes brandend naar beneden gekomen, in de vierende massa. Gelukkig zonder erg, maar vorig jaar vielen er namelijk 6 doden. Tock lijkt het ons veiliger niet naar Taunggyi te trekken, de jongens zijn teleurgesteld, maar begrijpen onze keuze.

Enkele dagen later verhuizen we naar hotel Remember Inn, een groot hotel met wat meer speelruimte voor de kinderen. Het ontbijt is er heerlijk en de manager en zijn staff doen hun uiterste best om de gasten in de watten te leggen, zo is er elke namiddag gratis koffie en thee en krijgen de jongens snoep. Het is ook hier dat Emile zijn voortandje verliest bij een ongelukkige val, gedaan met de verleidelijke glimlach van de deugniet…

Ons reisschema wordt wat door elkaar geschud als Emile last krijgt van buikgriep en koorts. Na een woelige nacht staat hij weer op zijn beentjes, maar Simon en Stéphanie zij de volgende slachtoffers. Ook zij beleven een slapeloze nacht in de badkamer… Robin en ik blijven voorlopig gespaard. Waarschijnlijk is de Birmaanse keuken de boosdoener, het eten is hier exotischer dan in Thailand en Sri Lanka. We vermijden dan ook om in straatstalletjes te eten, ook vlees wordt zoveel mogelijk van onze menu geschrapt.
Om wat uit te rusten blijven we wat langer in Loikaw en plannen we onze ontmoeting met de Padaung-vrouwen. De plaatselijke reisagenschappen bieden de keuze tussen verschillende tours, in minivans, maar wat research leert ons dat het beter is om zelf een gids te zoeken, die de taal van de vrouwen spreekt. Enkele sympathieke Franse backpackers helpen ons verder en geven ons de gegevens van een lokale gids met wie ze de dag ervoor een unieke dag hebben beleefd. Professionele gids Carolin Waiwaihlaing is zelf een Padaung-vrouw, praat goed Engels en kent de plaatselijke bevolking. Samen met haar chauffeur wacht ze ons op aan ons hotel.

Carolin neemt ons mee naar het Ngwedaung Chaung-meer, een stuwdam, die ook dienst doet als verzamelplaats voor toeristen die de stammen gaan bezoeken. Het valt meteen op dat dit een toeristenval is; twee geketende olifanten met toeristen op hun rug en 3 jonge langnekmeisjes. Carolin legt ons uit dat he dragen van de ringen rond de nek een persoonlijke keuze is, niet alle Padaung-vrouwen dragen die. Tegenwoordig is het gebruik uit de mode en dragen enkel oude vrouwen nog de ringen, de jongere generaties weerhouden zich van die eeuwenoude traditie. Dat jonge meisjes die dragen, hier aan het stuwmeer, is enkel voor de toeristen. Een triestige zaak, want ze gaan niet naar school en brengen de ganse dag door op een parking. Geld geven aan kinderen voor een foto is hier big business, iets waar we niet willen aan deelnemen. Ook de oudere vrouwen geef je geen geld, Carolin neemt ons mee naar een plaatselijke winkel en raadt ons aan om huishoudolie en waspoeder te kopen, als geschenk voor de langnekvrouwen. De jongens hopen kinderen te ontmoeten en kopen snoep met hun eigen zakgeld.

We rijden een uur op onverharde wegen en komen in een eerste Padaung-dorp aan, Carolin nodigt ons uit om enkele bewoners te ontmoeten. Het is druk in het dorpje; het is oogsttijd en de rijst ligt op grote tentzeilen te drogen. De manuele arbeid die nodig is om rijst te verbouwen is enorm en al snel maken we de bedenking dat een doos rijst bij ons veel te weinig kost in vergelijking met al het werk dat het vergt.
We ontmoeten een 70-jarige Padaung-vrouw die ons meeneemt naar haar simpele woning, één ruimte die diens doet las keuken, woonplaats én slaapplaats. Ze woont hier met har gezin, ze had 12 kinderen, maar 4 kinderen stierven bij of net na de geboorte. Via onze tolk Carolin vragen we hoe ze staat tegenover het dragen van de nekringen. Ze vertelt ons dat ze haar ‘lot’ niet zelf koos omdat ze 5 jaar was toen ze de eerste ringen om kreeg. Ze kan niet zeggen dat ze gelukkig is dat ze de ringen draagt, maar ze zou ongelukkig zijn mocht ze geen ringen hebben; een dubbel gevoel dus. We leren ook dat de ringen 20 tot 30 kg wegen en ze deze ’s nacht niet afneemt. Ze draagt ook ringen rond de armen en de benen.
Volgens de legende dragen deze vrouwen de ringen om zich te beschermen tegen tijgers, die mensen aanvallen aan de hals, armen of benen. Een andere legende zegt dat de eerst Padaung-vrouw in de bergen tussen de draken leefde. De ringen zijn een imitatie van de lange drakennek. Het zijn slechts legendes, maar de traditie wordt wel generatie op generatie doorgegeven. De traditie sterft langzaam uit, omdat jonge vrouwen ze steeds minder en minder dragen.

Enkele straten verder ontmoeten we drie goedlachse langnekvrouwen. We worden warm ontvangen en de jongens worden getrakteerd op vriendelijke glimlachen en nieuwsgierige blikken van de kinderen. Ze leggen ons uit dat de ringen de hals eigenlijk niet langer maken, maar door hun gewicht de sleutelbeenderen naar beneden drukken. De jongens delen hun snoep uit en we laten olie, waspoeder en wat kleren achter.
In het dorp komen we lang een kleuterschool en de juf nodigt ons vriendelijk uit een kijkje te nemen. De kinderen krijgen snoep en bedanken ons op hun manier met een dansje. We halen onze dansschoenen boven en zingen uit volle borst ‘hoofd, schouder, knie en teen’… wat al snel voor heel wat pretoogjes zorgt.

In de namiddag staat een bezoek aan de Kayah-stam op het programma. De Kayah-vrouwen, of vogelvrouwen imiteren de Kinnaree-vogel. Rond hun knieën en kuiten dragen ze strakke zwarte touwen die de poten van de vogels nabootsen. In hun oren dragen ze zware juwelen en pluimen wat ervoor zorgt dat hun oorlellen uitgetrokken worden. Ze demonstreren hoe ze de zwarte touwen weven uit katoen en nodige Stéphanie uit om dit ook te doen, een kleine ramp, want Stéphanie krijgt nog geen 10cm touw uit het katoen… De jongens leren muziek spelen op zelfgemaakte instrumenten en ik proef voor de eerste keer ‘betel nut’, de substantie die iedereen hier kauwt en voor rode tanden zorgt. De betelnoot is het zaad van de Arecapalm en is rood van kleur. De noot wordt in stukjes gehakt en samen met een pasta van ongebluste kalk (van koraal, zeeschelpen of slakkenhuisjes), kruidnagel en pruimtabak in het blad van de betelpeper (een andere plant) gewikkeld. Dit steek je in je mond en je zuigt erop tot de smaak verdwenen is. Het rode zaad zorgt voor de typische rode tanden en speeksel. Het zou een licht euforisch effect hebben, vergelijkbaar met cafeïne in koffie, maar ik heb er eerlijk gezegd niets van gevoeld, buiten een bittere smaak in mijn mond… Misschien drink ik teveel koffie…
We sluiten de dag af met een heerlijk ijsje in Loikaw en maken onze valiezen klaar voor een lange busrit naar Yangon.

In Kin Pun checken we in bij Shwe Hinn Thar Hotel, waar een ruime bungalow en een pas aangelegd zwembad de jongens wel kunnen appreciëren. Het hotel ligt aan de hoofdweg en is dé passage van de horden vrachtwagens vol pelgrims die hen naar de Kyaiktiyo-pagode brengen. De vrachtwagens met bankjes in de laadbak zijn de enigste manier om de pagode te bereiken, taxi’s en tuktuks kunnen de steile bergwand niet op.

Wanneer de hotelmanager ons de volgende dag uitnodigt om met hem mee te gaan naar een plaatselijke waterval, zal dit één van onze meest onvergetelijke zwempartijen worden, vooral voor Simon.
Terwijl de 3 jongens zich amuseren in het water merkt Stéphanie onze hotelmanager wat verder proestend in het water op, druk met zijn armen aan het zwaaien, hij kan blijkbaar niet zwemmen en is een een dieper deel van het water gesukkeld. Stéphanie mobiliseert Simon en mezelf en we haasten ons naar de drenkeling. Simon arriveert als eerste ter plaatse, duikt in het water en zwemt naar de man toe, hij kan de drenkeling ondersteunen en samen met mij lukt het om hem uit het water te halen. Net op tijd, enkele minuten later zou een drama zich afgespeeld hebben. De manager komt tot adem en overstelpt Simon met dankbetuigingen. Dikke chapeau voor Simon, die zonder na te denken, zonder te panikeren, het leven redt van een man in nood… Dit zal hij nog lang kunnen navertellen, de hotelmanager trouwens ook…