De route naar Jurien Bay loopt langs de westkust en is prachtig, maar veel tijd om te treuzelen is er niet. Gezien we wat laat vertrokken zijn moeten we proberen om voor zonsondergang (17u30) de camping te bereiken. Het wordt afgeraden om na zonsondergang te rijden, gezien de kans groot is dat een kangoeroe je weg kruist. De eerste kangoeroes die we zien zijn dan ook de karkassen van aangereden dieren. Net op tijd arriveren we op de camping, waar de 3 jongens van 5_ontheroad, Oscar, Kamiel en Jef ons enthousiast staan op te wachten. We ontmoetten hen voor het eerst in Maleisië en onze 3 jongens konden het goed vinden met hun nieuwe vriendjes. Ook tussen de ‘oudjes’ sloeg de vonk over en al gauw planden we om elkaar terug te zien. Australië is de plaats bij uitstek, het Gentse gezin toert al 3 maanden door dit land en we krijgen hopen advies en tips om onze trip onvergetelijk te maken.

Sandy Camp Rec Park is een kleine camping prachtig gelegen aan de oceaan, omringd door witte zandduinen. Het panorama dat de baai ons ’s morgens bij zonsopgang biedt, is magisch. We genieten van de zon en de frisse lucht van dit seizoen. Er zijn maar weinig mensen op de camping, maar net genoeg voor de jongens om een show te improviseren. Ze repeteren de ganse namiddag, maken uitnodigingen en nemen het heel serieus. ’s Avonds genieten ze van de belangstelling van de andere gasten.

De streek rond Margaret River is een uitstekende regio voor verschillende uitstapjes. Zo bezoeken we Wonky Windmill Farm, een boerderij met alpaca’s, pony’s en kangoeroes. Ietsje verder langs de kust rijden we langs Surfers Point, een beroemde en beruchte surfplek. In het meest zuidwestelijke punt van Australië gaan we een kijkje nemen naar de vuurtoren van Kaap Leeuwin, genoemd naar de boot van de Nederlands vloot die deze plaats voor het eerst in kaart zette. We krijgen uitgebreid uitleg over de geschiedenis van de vuurtoren en wat de plaats speciaal maakt is dat hier de Zuidelijke Oceaan en de Indische Oceaan elkaar ontmoeten, wat voor gevaarlijke stromingen zorgt.

Hoe meer zuidelijk we rijden, hoe lager de temperaturen. Gelukkig kunnen we ons opwarmen bij een kampvuur en kunnen we ons buikje vullen met een heerlijk stuk lamsvlees, vers van bij de farmstay.

De uitdaging van elke dag is om bezoekjes te plannen en de reis voort te zetten, alles voordat de zon ondergaat. De schemering en de koplampen van de wagens lokken de kangoeroes op de weg. Elke honderd meter zien we wel een kadaver van een kangoeroe die aangereden werd. Vele wagens hier zijn uitgerust met een ‘bull bar’ waartegen de kangoeroes maar weinig kans hebben, om nog maar te zwijgen van de enorme road trains; vrachtwagens met 3 aanhangwagens die met een snelheid van 110km/u over de wegen denderen.

Bij reizen horen ook nieuwe ontmoetingen. We installeren onze mobilhome voor enkele nachten in Bremer Bay Caravan Park. Onze buren, Jim en Diana zijn heel gastvrij en tonen onmiddelijk geïnteresseerd in onze route. Jim en Diana behoren tot de ‘grey nomads’, gepensioneerde Australiërs die het land doorkruisen met hun woonwagens. De meeste grey nomads zijn goed uitgerust en sleuren hun ganse hebben en houden mee in grote dubbelassige caravans. Ze hebben geen vaste reisbestemming en genieten van de weg naar en het verblijf op de campgrounds. Jim neemt ons de volgende ochtend mee in zijn jeep om de omgeving te verkennen. De voormalige politieman uit Perth komt hier regelmatig en kent de omgeving als zijn broekzak. Hij toont ons enkele ‘hidden gems’; verlaten stranden en een uitgestrekt zoutmeer.
’s Avonds zitten we gezellig rond het kampvuur en kunnen de jongens hun Engels wat oefenen. Ook hier zijn de avonden fris en profiteren we van de elektriciteitsaansluiting om de verwarming op te zetten. Onze mobilhome is voorzien om drie dagen autonoom te draaien op de interne batterij voor licht, waterpomp en sanitair. Zo kunnen we enkele dagen zelfvoorzienend op ‘free campgrounds’ staan. Maar de verwarming werkt enkel als we aangesloten zijn op het net, daarom gaan we meer en meer op zoek naar campings met water en elektriciteit.
Onze ontmoeting met Jim en Diana is helaas veel te kort en twee dagen later zijn we al weer op weg richting oosten. We hebben nog wat kilometers af te leggen en Jim fluistert ons nog enkele tips en tricks in onze oren.

Alhoewel het een route is langs een dorre vlakte kruisen we toch veel dieren, en niet alleen de karkassen van aangereden kangoeroes (Simon telt er 88 op 5 minuten). Onderweg zien we heel wat emoes, prachtige grote roofvogels, rode, gele en groene papegaaien en een statige witte dingo. Naar het schijnt zwerven er ook Afghaanse kamelen rond, die hier vroeger als transportmiddel gebruikt werden, maar we hebben er geen ontmoet. We ontmoeten wel veel moderne transportmiddelen; vooral de road trains: vrachtwagens van meer dan 20 meter die 2 of 3 trailers trekken. Regelmatig kruisen we andere reizigers en de wegcode is een handgebaar, een beetje zoals de motards bij ons; best leuk. De weinige dorpen die we doorrijden bestaan uit een benzinestation, annex winkel en 2 of 3 huizen. Deze dorpen liggen ongeveer 200km van elkaar. Het is moeilijk te begrijpen waarom mensen de keuze maken om zo afgelegen te gaan wonen. In België gaan we boodschappen doen op zaterdagvoormiddag, hier duurt dit het ganse weekend…

Gedurende de lange ritten moeten de jongens zich zo goed als kwaad mogelijk bezighouden. In de motorhome moeten zo ook een veiligheidsgordel dragen, dus zijn ze ‘gekluisterd’ aan hun stoel en tafel. Ze tellen de dode kangoeroes, kijken naar films op hun tablet, luisteren muziek of spelen met het weinige speelgoed dat ze meenamen. Soms hebben ze het wat moeilijk om lang stil te zitten, gelukkig kunnen ze hun benen en armen strekken op de vele ‘playgrounds’ die her en der in de dorpen ingeplant werden. Langs Nullarbor zijn deze wat minder goed uitgerust, maar in de andere streken waar we langsrijden zijn de speeltuinen uitgerust met propere toiletten, gasbarbecues en leidingwater. Toch genieten de jongens van hun mobiel huis, dat we niet om de 2-3 dagen de reistassen moeten inpakken om naar een ander hotel/guesthouse te gaan doet hen veel plezier. Waarschijnlijk schatten wij dit als volwassenen anders in, een nieuw hotel betekent een nieuwe spannende locatie, maar voor de kinderen kan dit soms zwaar doorwegen.

Op enkele kilometers van Broken Hill ligt Silverton, een bijna verlaten dorp met een rijke geschiedenis. Ook hier werd zilver ontgonnen. Het dorp wordt soms omschreven als spookstad, maar hier leven nog een paar mensen, die vooral van toerisme leven. Sommige gebouwen lijken zo uit het Wilde Westen te komen. Ook de onherbergzame, donkerrode landschappen en de spectaculaire wisseling van kleuren gedurende de dag maken van Silverton een geschikte opnamelocatie voor commercials en films. Zelfs enkele kaskrakers werden hier gedraaid, zoals Mad Max 2. Het Mad Max museum bezit nog enkele originele rekwisieten uit de film, coole wagens, kledij en andere leuke spullen. Jammergenoeg was er een elektriciteitspanne in het dorp en was het museum gesloten.

Royal Flying Doctor Service
De Royal Flying Doctor Service is een medische hulpdienst die per vliegtuig de afgelegen gebieden bediend. Over gans Australië hebben ze een aantal bezoekerscentra, ook in Broken Hill. Als grote fan van de televisieserie ’The Flying Doctors’ uit de jaren ’80 kon ik een bezoekje niet afslaan. Gelukkig kon ik Stéphanie en de kinderen zover krijgen om me te vergezellen ;-). Naast een museum is dit ook een echt werkende alarmcentrale. Het museum bevat wat didactisch materiaal en een cinema waar een film de werking van de dienst uitlegt. Ik neem plaats achter een oude station radio en kan voor het eerst zonder gène de gevleugelde woorden ‘Victor Charlie Charlie to Mike Sierra Foxtrot’ uitspreken. Deze zin hoorde ik als jonge fan wel honderd keer uit de speakers van de televisie knallen. Victor Charlie Charlie (VCC) is de naam van de RFDS-basis is Coopers Crossing die het vliegtuig MSF (Mike Sierra Foxtrot) oproept. Jeugdsentiment…
We krijgen meer uitleg door een vrijwilliger, die ons ook enkele vliegtuigen in de hangar laat zien. Blijkt dat de man die ons de rondleiding heeft zijn leven te danken heeft aan de Flying Doctors; bij zijn geboorte hadden hij en zijn moeder dringend medische hulp nodig en gelukkig waren de dokters net op tijd zodat hij dit op latere leeftijd nog kan navertellen. De Flying Doctors is niet enkel een alarmcentrale, ze zorgen ook voor basis medische diensten in de ver afgelegen gebieden; tandartsen, vroedvrouwen en artsen worden wekelijks rondgevlogen om de afgelegen ziekenposten te bemannen. Een interventie van de dienst is gratis voor iedereen, zelfs voor buitenlanders.
Jammergenoeg loop ik Emma Plimpton (Rebecca Gibney), garagiste in de serie, op wie ik als puber een crush had, niet tegen het lijf ;-)

Bell’s Milk Bar
In deze leuke taverne worden we ondergedompeld in de vintage sfeer van de jaren ’70. Het decor lijkt weggelopen uit de Amerikaanse serie ‘Happy Days’ of de videoclip ‘Buddy Holly’ van Weezer. De kinderen genieten van een ijsje met de meest onwaarschijnlijke kleuren en wij van een warme choco. Achterin de taverne is een ludiek museum met keukenspullen uit de tijd van onze grootouders. Grappig hoe de kids reageren op de voorloper van de mixer of de wasmachine.

Line of Lode Miners Memorial
Gelegen op een enorme heuvel met uitzicht op de stad ligt een oude mijn die omgevormd is tot gedenkteken. Het centrum is opgedragen aan de 800 mijnwerkers die hun leven lieten in de mijnen van Broken Hill. Op de gedenkplaatjes staan de namen van de overleden mijnwerkers, hun leeftijd en hoe ze gestorven zijn; instorting, verstikking, een ongelukkige val,… Op de top is een vlaggenmast die de inwoners beneden moest waarschuwen als er een ongeval gebeurd was; de rode vlag liet weten dat er bloed gevloeid was en er iemand gewond was. De zwarte vlag betekende dat er een dode gevallen was, wat meestal resulteerde in een samenkomst van de dorpsbewoners om meer details te weten over het ongeval. Vanop heuvel kan je de uitgestrektheid van de outback rond Broken Hill bezichtigen en besef je dat deze stad echt in ’the middle of nowhere’ ligt.

The Living Desert and Sculptures
Bij zonsondergang trekken we naar The Living Desert and Sculptures, een reservaat van 2400 hectare waarin beeldhouwwerken staan, gemaakt door 12 internationale kunstenaars. De sculpturen zijn gehouwen uit zandsteen en de bekendste hiervan is de Bajo El Sol, ontworpen voor deze locatie door de Mexicaanse kunstenaar Antonio Nava Tirado. Het kunstwerk werd zo gemaakt dat de dalende zon precies in het gat in het beeld terechtkomt. Dit levert een paar aardige kiekjes op.

Al wandelend door de verlaten straten kan je de sfeer opsnuiven van het rijke verleden. Hier is de tijd als het ware gestopt. In het centrum vind je een kruidenierswinkel waar lekkere koffie en heerlijke scones geserveerd worden. Er is een leuk ingericht bezoekerscentrum dat extra uitleg verschaft en er zijn twee campgrounds; eentje in het centrum van het dorp en eentje net buiten het dorp, in de bossen.

De temperaturen aan de oostkust zijn wat milder koud dan in de outback, we halen zelfs meer dan 20 graden. We arriveren net op tijd in de megastad; rond deze tijd van het jaar wordt het jaarlijkse lichtfestival gehouden; VIVID Sydney. In het centrum worden lichtinstallaties geplaatst en projecties geïnstalleerd op historische gebouwen, waaronder de beroemde Harbour Bridge en het prachtige Opera House, de trots van de stad. De Opera House is één van de beroemdste gebouwen van de twintigste eeuw, een architecturale hoogmis. Sommigen zien in het gebouw een zeilboot, anderen een schelp. Het duurde 15 jaar om dit kunstwerk te maken. Een paar dagen eerder gaf het de groep Sigur Ros, één van mijn favoriete bands, hier nog een concert. Helaas hadden we geen babysit 😞

De mobiliteit in deze stad is enorm goed uitgebouwd, met een Opal Card kan je vrij goedkoop rondreizen. Als volwassene betaal je kan per dag maximum 16AUD, ongeacht het aantal verplaatsingen, kinderen betalen maximum 8AUD per dag. De wachttijd per aansluiting bedraagt niet meer dan 5 minuten en de verbindingen tussen trein, bus en metro zijn bijzonder eenvoudig. Zo bezoeken we het centrum van de stad en het Sydney Maritime Museum, een must voor de jongens.

Vaarwel Australië, we hebben 5 magnifieke weken in dit land doorgebracht, werden verrast door de prachtige landschappen, de overvloedige fauna en de vriendelijke. “G-day, how are you?”, “Have a good day, madam”, “See you, guys”. De jongens hebben niet veel zin om te vertrekken uit dit westers land, maar nieuwe Aziatische avonturen staan hen te wachten in de Filipijnen.
De reisdag zal lang zijn. Een paar uur vliegen naar Manilla, de hoofdstad van de Filippijnen en dan de verbinding naar Cebu nemen om om 23.00 uur aan te komen in een hostel om dan de volgende ochtend een veerboot te nemen naar het eiland Bohol, onze eerste bestemming op dit eiland.