Het meer van Inle ligt in Myanmar en is heel bekend voor de bootjes en vissers die met één voet varen, de beenroeiers. Het meer is heel groot, 20 km lang en 5 km breed. Op de overs van het meer staan huisjes die op palen gebouwd zijn en er zijn ook drijvende tuinen. De tuinen worden gemaakt door aarde op de moerasplanten te leggen en er planten op te kweken.
We hebben een ritje op een motorbootje gemaakt om een mooie zonsondergang te zien.
Het meer van Inle maakt deel uit van 3 grote meren die aan elkaar verbonden zijn met rivieren en we hebben een tocht gemaakt helemaal naar beneden, om naar een volgende stad (Pekhon) te gaan. Dit is 150 km en dat duurde wel 5 uur.
Er was veel wind want we gingen snel en door de zon en de wind kreeg ik mijn aan mijn hoofd. Gelukkig konden we een paraplu gebruiken.
De bestuurder van de boot nam ons mee naar zijn huis om iets op te halen en hij heeft ons uitgenodigd voor een tasje tee en rijst-pannenkoeken. Hij woont met zijn vrouw, mama en papa en oma in een paalwoning. Ik denk dat het leuk is om in een paalwoning te wonen, het was er heel mooi. De mevrouw heeft thanaka op ons gezicht gesmeerd, het is een soort zonnecrème dat alle mensen hier dragen. Het beschermt ook tegen de muggen. Thanaka komt van de schors van de thanakaboom. De schors wordt op een steen gemalen en gemengd met water.
We hebben heel mooie dingen gezien, zoals grote rijstvelden, koeien met bulten, paalwoningen en natuurlijk ook veel bootjes. De mensen die rond het meer wonen gebruiken de bootjes om te vissen en om mensen te vervoeren. De vissers hier heten beenroeiers omdat ze met één been kunnen roeien om zo gemakkelijk te kunnen vissen.