Laten we beginnen met de bagage die we meesleuren. Drie zakken van respectievelijk 15, 14 en 18 kg. Ondanks we reeds een pakketje richting België stuurden, met onnodige kleren, boekjes en cadeautjes voor onze neefjes en nichtjes, zijn we er niet in geslaagd om het gewicht te verminderen. Onze tassen wegen nu elk 18kg. Dit is net onder de 20 kg, wat belangrijk is om extra kosten te vermijden bij lage kosten luchtvaartmaatschappijen. Maar 3 extra kilo’s wegen toch door wanneer we reizen per boot, bus, taxi, of zelfs tuk-tuk. Gelukkig zijn onze drie big bags (Osprey, 60l & 80l en Eaglecreek 120l) uitgerust met wielen. Zo kochten we elk minstens twee nieuwe T-shirts, extra lichte wandelschoenen, wat souvenirs en een extra tablet voor het huiswerk. Gezien de jongens en dan vooral Emile groeien als kool laten we af en toe kleren achter bij familie’s of ziekenhuizen. Ook Sinterklaas en de Kerstman zijn tot in Azië langs gekomen en hadden wat speelgoed mee voor de jongens. En autootjes, dinosaurussen en een telegeleide wagen nemen snel wat extra plaats en kilo’s in.

Dit is toch wel wat en we hadden niet verwacht dat we dit allemaal gingen opsommen.
In Laos hadden we het plezier om met onze eigen tuktuk het land door te reizen. Een makkelijke en goedkope manier om je eigen weg te volgen en te stoppen waar en wanneer je maar wil. Ons plezier was van korte duur, na 5 dagen hadden we een aanrijding met een minibus. Tijdens een inhaalmanoeuvre maakt de minibus een inschattingsfout en knalt achterop op onze tuktuk, met kneuzingen, snijwonden en builen als gevolg. Gezien Laos niet over degelijke ziekenhuizen beschikt, gaan we naar Thailand voor de nodige verzorging en opvolging.
Ook in Laos werd Emile enkele weken eerder gebeten door een kat, waardoor hij enkele extra hondsdolheid-injecties moet laten inspuiten.
In Birma worden we allemaal, met uitzondering van Robin, ziek op hetzelfde moment, waarschijnlijk door iets in het eten. Na de nodige bezoekjes aan het kleine kamertje en wat medicijnen zijn we er na twee dagen weer bovenop.
We reizen met drie jongens, dus de EHBO-kit wordt regelmatig bovengehaald voor allerhande schaafwondjes, snijwondjes, insectenbeten en dergelijke. Onze uitgebreide EHBO-kit neemt ongeveer 1/3 van een reiszak in, maar is toch al heel nuttig gebleken.
Ook in Birma komt Emile ten val en verliest één van zijn voortandjes, het melktandje was reeds ontworteld door een val op school enkele maanden eerder, maar het zal nog een paar jaar duren voor hij weer een mooie rij voortandjes heeft.

Het lijkt vanzelfsprekend dat ze enorm veel bijleren op een lange reis, alhoewel dit niet onmiddellijk merkbaar is, hebben ze toch al een hele dosis geografische kennis, cultuur en Engels opgedaan. Ze begrijpen het grootste deel van wat hen gevraagd wordt en kunnen meestal antwoorden. Hoewel dit ’toeristen-Engels’ is, is het toch een goeie basis van een nieuwe taal. Wat ze vooral geleerd hebben is de snelheid om zich elke dag aan te passen aan een nieuwe streek, een nieuwe stad, een nieuwe cultuur, een nieuw land…

De waarheid? Reizen met een gezin en met 3 schavuiten is dagelijks een uitdaging. Het is meestal niet zo idyllisch als in de meeste Instagram-pics we posten of travelblogs we lezen over anderen reizende families. Het is vooral het leeftijdsverschil die het soms lastig maakt om ze alledrie tevreden te stellen. Op rustige momenten heeft de één zin in een speeltuin, de volgende wil naar een museum en de ander wil gaan shoppen in een night market… Of gewoon niets doen en in de hotelkamer blijven. Dan wordt al snel gegrepen naar de tablet of smartphone, maar dit zorgt voor ons ook voor momenten om uit te rusten, de blog bij te werken of verder te plannen. Een tablet op reis is een zegen en een vloek, het zorgt voor rust op dode momenten, maar ook voor de nodige discussies. Ook Emile heeft de leeftijd bereikt te worden verleid door het scherm, en hij is er niet altijd mee eens als het tijd is om te stoppen.
Er zijn dagen dat één van de kinderen zich wat minder voelt, wat al snel tot ruzie leidt. Door één van de jongens dan apart mee nemen op een wandeling of een andere activiteit, krijgen ze het gevoel geprivilegieerd te zijn, wat al snel de rust doet weerkeren tussen de 3 jongens.
Op gebied van schoolwerk slagen we erin hen 1u per dag hun ‘digitale’ boeken open te laten doen. Simon en Robin zijn nog niet zelfstandig genoeg om hun oefeningen zelf te doen en Stéphanie of ik moeten hen steeds begeleiden. Dit is echter geen straf voor ons, zo kan ik mijn wiskunde, Nederlands en WO ook nog eens opfrissen. We spraken af dat ze enkel in de week moeten werken voor school, de weekends zijn ze vrij. Maar de vele bus-, trein-, of vliegtuigreizen zijn vermoeiend en daardoor krijgen ze een dag respijt, wat ervoor zorgt dat ze soms in het weekend ook moeten werken. Naast hun boeken moeten ze ook een half uur andere onderwerpen bijleren, ze gebruiken Bingel, het schoolplatform, ze lezen een digitaal boek of kijken wetenschappelijke filmpjes op Youtube.

Het 24/7 samen reizen schenkt ons niet veel tijd om iets te doen als koppel, laat staan er alleen eens op uit te trekken. We proberen elkaar te respecteren en wanneer één van ons een ‘momentje’ nodig heeft; om een koffie te gaan drinken, een winkel te bezoeken of een wandeling te maken, dan zijn we bereid om eventjes alleen met de kinderen te blijven. Het idee dat reizen gedurende een jaar het zelfde is als één lange zomervakantie is, is een groot misverstand. Het is echt wel werken… trajecten uitstippelen, kamers boeken, 3 keer per dag voor maaltijden zorgen, de was en de plas, de dagelijkse kwaaltjes. Het vergt toch enige inspanning om ieders ritme te respecteren, reizen is vermoeiend en er zijn niet veel momenten om eens volledig tot rust te komen. Op elk moment moet je oplettend zijn, op straat, op toeristische plaatsen, tijdens de trajecten. Is iedereen mee? Zijn onze tassen er nog?…
Maar het brengt ons op uitzonderlijke plaatsen en we ontmoeten enorm veel nieuwe gezichten, lokale mensen en andere reizigers. Deze stap in ons leven is er één om nooit te vergeten en zal ons voor altijd bijblijven. En dit maakt deze ‘job’ zo spannend en uitdagend.

Wat heeft het meeste indruk gemaakt op Bert?
* De gezellige drukte in het mooie Bangkok.
* De harmonieuze mengeling van cultuur, godsdienst en samenleving in Sri Lanka.
* Onze jongens die een enorm aanpassingsvermogen blijken te hebben, stad na stad, land na land.

Wat hij minder leuk vond:
* De lange rit met de nachtbus door Birma terwijl hij ziek was.
* Het voedsel in Birma, niet gevarieerd en soms niet hygiënisch.
* De streek van Phuket met zijn massa-toerisme.

Waar mama Stéphanie van hield:
* De prachtige landschappen in Birma en de lange boottrip langs het Inle-meer.
* De duikinstructie met het gezin in Phuket.
* De openheid en glimlach van de mensen die we ontmoeten.

Wat Stéphanie minder leuk vond:
* De vervuiling en het drukke verkeer in sommige grote steden.
* De gevaarlijke ritten van de veel te snel rijdende bussen in Sri Lanka.
* Enkele zenuwslopende grensovergangen, waaronder Maleisië – Singapore.

Waar Simon nog altijd van droomt:
* De apen en neushoornvogels op Pankor (Maleisië).
* Onze week vrijwilligerswerk in een olifantenverblijf in Thailand.
* De ontmoeting met een andere familie’s op reis; 5_ontheroad, Kristoffel, Sara en kids en ‘de bollekes’.

Waar hij nog van wakker ligt:
* Het vieze guesthouse in Singapore, met zijn onvriendelijk personeel.
* De grote kakkerlakken in sommige hotels in Birma.
* Het voedsel in Birma.

Waar Robin minutenlang kan over vertellen:
* De boerderijstage bij Ae in het noorden van Thailand
* Het snorkelavontuur met de schildpadden in Sri Lanka
* Kerstmis vieren met onze nieuwe vriend Freek in Koh Lanta

Waar hij liever over zwijgt:
* Het pikante eten overal in Azië.
* De douches in de toiletten en omgekeerd.
* De grote, drukke steden.

Wat Emile zich zijn leven lang zal herinneren:
* De snoepjes, ijsjes en koekjes die hij krijgt in ruil voor een glimlach of een foto.
* Urenlang zwemmen, zonder bandjes.
* Het vliegtuig, de metro, de trein en vooral de tuktuk.

Wat hij liever zo snel mogelijk vergeet:
* Het voedsel in Azië, pikant of niet.
* Slapen in mijn reistentje, in het midden van de nacht kruip ik liever bij mama en papa in bed.
* Op mijn hoofdje vallen en mijn tandje verliezen omdat ik te snel aan het lopen was.